Adam Wodnicki
Andrzej Stembarth-Sawicki jest poetą i pisarzem, którego twórczość nacechowana mądrą refleksją, filozoficzną dociekliwością, a jednocześnie emocją autentycznego przeżycia wnosi do współczesnej literatury polskiej ów szczególny ton, jakim – tylko niekiedy i tylko do wybranych – mówi ona o najbardziej osobistych, najgłębszych doświadczeniach ludzkiego ducha.
Andrzej Stembarth-Sawicki wiele wie o człowieku, o jego zaplątaniu w niełatwe dylematy współczesnego świata, ale także o niepowtarzalności jego doznań, głodzie cudowności, potrzebie emocji i uczuć. Pisze o tym, operując mistrzowsko myślowym skrótem, trafną metaforą, często wybierając nadzwyczaj wyrafinowaną formę poetyckiej wypowiedzi – haiku – która jest swoistą medytacją nad kruchością życia, urodą i niedoskonałością świata. Jest – jak powiada R.H. Blyth, znawca i komentator haiku – «skinięciem, półotwarciem drzwi, przetarciem lustra do czysta – wyrazem krótkotrwałego olśnienia, kiedy wglądamy w życie rzeczy». To wszystko – i wiele więcej jest w poezji Andrzeja Stembarth-Sawickiego. Wydaje się, że jej najbardziej charakterystyczną cechą jest nieustanne dążenie do doskonałości wyrażenia «niewyrażalnego».W swych najlepszych realizacjach wiersze Andrzeja Stembarth-Sawickiego są swoistym tyglem języka, z którego wyłania się zawsze trudna do jednoznacznej oceny wartościującej harmonia i czystość brzmień, jakimi cechuje się jedynie prawdziwa poezja.
Andrzej Stembarth-Sawicki publikuje rzadko, nie uczestniczy w medialnym wyścigu, obce mu jest «wymierzania najwyższej sprawiedliwości widzialnemu światu» jest zdecydowanym miłośnikiem samotności i ciszy, cechuje go swoisty arystokratyzm, który każe unikać zgiełku publicznych zgromadzeń – targowisk wybujałego egotyzmu. Jego twórczość znana i ceniona jest w wąskim kręgu ludzi o wyrafinowanym smaku, którzy cenią sobie obcowanie z poezją jako fascynującą przygodą człowieka myślącego w jego najbardziej intymnych relacjach z absolutem.